Ο σιωπηλός, αθόρυβος κι ακούραστος δημιουργός της σμίλης
Λίγοι στο Αυλωνάρι και την Εύβοια γνωρίζουν τον γλύπτη Θόδωρο Βασιλείου. Κι ακόμη λιγότεροι ότι αντλεί την καταγωγή του από το χωριό μας. Ο πατέρας του Γιάννης Βασιλείου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αυλωνάρι. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και είχε οκτώ αδέλφια. Τον Σταμάτη, τον Ανδρέα, τη Βασίλω (Ξενικού), την Επιστήμη (Καγκέλη), την Καλή (Παπανικολάου), την Μαρία (Τζωρτζή) και τον Βασίλη. Ο Γιάννης ήταν το τελευταίο παιδί και γεννήθηκε μετά τον θάνατο του πατέρα του γι’ αυτό και πήρε το όνομά του.
Αφού τελείωσε το σχολαρχείο στη Κύμη, πήγε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με την μαρμαρογλυπτική στο εργαστήριο του Τήνιου γλύπτη Γιάννη Λαμπαδίτη, την κόρη του οποίου παντρεύτηκε αργότερα και απέκτησαν πέντε παιδιά. Τους Θόδωρο, Κώστα, Χριστίνα, Βασίλη και Μαρία.
Ο Θόδωρος γεννήθηκε το 1917. Θεωρούσε τον εαυτό του γνήσιο τέκνο του Αυλωναρίου. Ερχόταν συχνά στο χωριό μας για να επισκεφθεί τους συγγενείς του. Παντρεύτηκε την Ηλέκτρα Παπαθανασίου και απέκτησαν μία κόρη. Το μνημείο των ηρώων στη κεντρική πλατεία του Αυλωναρίου είναι δικό του έργο.
Πηγή: http://basilioublogspotcom.blogspot.com/
Ο Βαγγέλης Ιωάννου γεννήθηκε στο Αυλωνάρι Εύβοιας το 1932. Φοίτησε στο Δημ. Σχολείο Λοφίσκου και Γυμνάσιο στο Αλιβέρι. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής τα πήρε στο Αυλωνάρι κοντά στον Αγιονορίτη, Αγιογράφο, Δημ. Καράπα. Στη συνέχεια πήγε στην Αθήνα, σπούδασε ηλεκτρολόγος και ασχολήθηκε επαγγελματικά, ως εργολάβος ηλεκτρολόγος. Παράλληλα συνέχισε τις ζωγραφικές και λογοτεχνικές αναζητήσεις (έχει εκδώσει πέντε τίτλους βιβλίων) οδηγούμενος από το ένστικτό του και το ταλέντο του. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Από το 1985 ζει και ζωγραφίζει στον Λοφίσκο.
Εκθέσεις
Έφερε το Βυζάντιο στον 21ο αιώνα
Γεννήθηκε στο Αυλωνάρι Ευβοίας, σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η ανασκαφική και αρχαιολογική δραστηριότητά του αναπτύχθηκε στη Δυτική Ελλάδα. Ο Κωνστάντιος ως διευθυντής του Βυζαντινού Μουσείου κατόρθωσε να το μετατρέψει από ένα κλειστό επιστημονικό ίδρυμα σε έναν ανοιχτό πολιτιστικό χώρο. Ολοκληρώνοντας και εκσυγχρονίζοντας τα κτίρια και πραγματοποιώντας την επανέκθεση των συλλογών του «έβγαλε» την εικόνα του Βυζαντίου από τα μουσειακά στερεότυπα αποκαλύπτοντας όχι μόνο τη λάμψη του Βυζαντίου αλλά και την καθημερινή ζωή.
Με όραμα για την οργάνωση και λειτουργία των σύγχρονων μουσείων, τα οποία οφείλουν, όπως έλεγε, να βρουν τρόπους να γίνουν ελκυστικά στην κοινωνία του 21ου αιώνα.
Πνεύμα καθαρό, προσπαθούσε πάντα να συμβιβάσει το εφικτό με το δέον γενέσθαι. Ηταν η φωνή της προόδου μέσα σε ένα σκυθρωπό συντηρητικό δημοσιοϋπαλληλίστικο περιβάλλον. Ασυμβίβαστος και απόλυτος σε θέματα προστασίας της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, είχε δώσει μαθήματα συνέπειας και ακεραιότητας τόσο στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο όσο και στο Συμβούλιο Μουσείων.
Είναι ο άνθρωπος που «έχτισε» με κέφι το νέο πρόσωπο του Βυζαντινού Μουσείου αναδεικνύοντας, με σύγχρονα μέσα και ιδιαίτερη αισθητική, τους θησαυρούς του. Η δική του ματιά, μεγάλες επιτοίχιες φωτογραφίες μνημείων από τα οποία σώζονται ελάχιστα λείψανα, δηλαδή η ανασύσταση όλης της εικόνας από κάποιες ψηφίδες, έδωσε τον τόνο στην επανέκθεση του μουσείου, στην υπόγεια επέκτασή του στο 2004.
Τα τελευταία χρόνια αγωνιζόταν να ολοκληρώσει το δεύτερο κομμάτι της μόνιμης έκθεσης, που αφορά τη μετά την Αλωση της Κωνσταντινούπολης περίοδο. Επρόκειτο να εγκαινιαστεί αυτή την άνοιξη. Ονειρευόταν ακόμη να δει έτοιμο επιτέλους και τον κήπο με τα αγάλματα και τα παριλίσια ιερά. Ηθελε να ακούγεται και το νεράκι από τον Ιλισό, που τρέχει κάτω από το οδόστρωμα της Βασ. Κωνσταντίνου, σε μια προσπάθεια να αναβιώσει η εικόνα που είχαν στους περιπάτους τους ο Φαίδρος και ο Σωκράτης μιλώντας περί έρωτος, όπως και οι μαθητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλη όταν γυμνάζονταν στην παλαίστρα του γειτονικού Λυκείου, λείψανα του οποίου σώζονται στην οδό Ρηγίλλης.
Ο διευθυντής του Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών, καθηγητής Δημήτρης Κωνστάντιος, έφυγε στις 152-2010, από τη ζωή σε ηλικία 59 ετών, ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
O ζωγράφος και γλύπτης Σταύρος Παπασάββας ζει και ζωγραφίζει στο Αυλωνάρι
Το φως, οι παραλίες, οι ψαρόβαρκες, τ’ ανθισμένα δέντρα, τα ξωκλήσια, με λίγα λόγια όλη η ελληνική φύση κλείνεται μέσα στο έργο του ζωγράφου και γλύπτη Σταύρου Παπασάββα. Κι όταν οι εικόνες αυτές είναι από το Αυλωνάρι και την ευρύτερη περιοχή, όλους μας γεμίζει χαρά και περηφάνια.
Γιατί ο Σταύρος Παπασάββας εδώ και είκοσι χρόνια ζει και ζωγραφίζει στο χωριό μας. «…Ήρθα το 1989 πρώτη φορά στο Αυλωνάρι, με έφερε ένας φίλος, μου άρεσε το χωριό, οι εξοχές του με τα ποτάμια και τους μύλους, τους χωματόδρομους, τα γραφικά ξωκλήσια. Βρήκα λίγο μετά ένα σπίτι στο παλιό χωριό και τ’ αγόρασα και έτσι το Αυλωνάρι έγινε πατρίδα μου. Ταξίδευα πολύ στο εξωτερικό, στη Γαλλία βρισκόμουνα τον περισσότερο χρόνο, αφού η γυναίκα μου είναι Γαλλίδα, τώρα πλέον ζω ανάμεσα στο Αυλωνάρι και την Αθήνα…».
Ο Σταύρος Παπασάββας γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1928 στην Σταυρούπολη Ξάνθης. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα από το 1947-1952, όπου παίρνει το πρώτο βραβείο γλυπτικής (πορτραίτο). Το 1953 παρακολουθεί μαθήματα της Σχολής Καλών Τεχνών στο Παρίσι. Απέκτησε την Γαλλική Υπηκοότητα. Έζησε στην Σουηδία, κατόπιν στις Η.Π.Α., στην Βοστόνη το 1962, όπου ήταν καθηγητής στη Σχολή του Μουσείου Καλών Τεχνών. Ουσιαστικά μοιράζεται το χρόνο του μεταξύ Γαλλίας, Ελβετίας και Ελλάδας.
Ασχολείται με μια ευρεία κλίμακα εικαστικών προβληματισμών που παρουσιάζουν ως αφετηρία δημιουργίας, λόγο ύπαρξης και προορισμό το αρχέτυπο. Στη γλυπτική και στα ζωγραφικά έργα μικτής τεχνικής η γενεσιουργός δύναμη του αρχέτυπου εμπεριέχεται στο διεσταλμένο ανθρώπινο όγκο που παραπέμπει σε πρωτόγονες πηγές γονιμότητας, ολοκλήρωσης, θείου, όπως επίσης και στη γλυπτική του P. Picasso.
Σε ορισμένα έργα το θέμα έχει χαθεί τελείως, με μοναδικό απομεινάρι το ίχνος της προηγούμενης ύπαρξης, αποτυπωμένο εξπρεσιονιστικά. Στα σχέδιά του ο μνημειακός αρχαϊσμός και η καμπυλόγραμμη νωχελικότητα των γλυπτών τίθεται σε κίνηση, της οποίας ο φρενήρης ρυθμός αντανακλάται στην απελευθέρωση της γραμμής μέσω της αυτόματης γραφής. Στις τοπιογραφίες πραγματεύεται μεταιμπρεσιονιστικά και φοβιστικά παραστατικά ιδιώματα σε παραδοσιακές συνθέσεις.
Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις. Βρετανικό Συμβούλιο-Aθήνα 1953, Charlotenboree-Κοπεγχάγη 1958, «Swetzoff»-Βοστόνη 1963, «Cours Saint-Pierre»-Γενεύη 1979, «Αντήνωρ-1982, 1991, Γκαλερί «Du Perron»-Γενεύη 1987, Γκαλερί «De la Fontation Sophia Antipolis»-Γαλλία 1990, Δελφοί 1995. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις (Πανελλήνιες 1960, 1965, Μπιενάλε Κεραμικής, «Vallauris»-Γαλλία 1978, «Art Basel»-Βασιλεία 1980 κ.α.)
Έργα του βρίσκονται στο Υπουργείο Πολιτισμού, στο Μουσείο Βοστόνης, στις Η.Π.Α. κ.α. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ.
Πηγή: http://gymnasio-dimitris.blogspot.com/
Γεννήθηκε στο Αυλωνάρι το 1874. Σπούδασε Ιατρική και Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακολούθησε τον Παύλο Μελά ως εθελοντής στο Μακεδονικό αγώνα. Το 1910 εγκαταστάθηκε στο Αυλωνάρι. Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του Κόμματος των Φιλελευθέρων και στενός συνεργάτης του Βενιζέλου και της αβασίλευτης δημοκρατίας. Εκλέχτηκε βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων στις εκλογές 1915, 1924, 1926, 1933 και 1936. Από το 1917 εξέδιδε την εβδομαδιαία εφημερίδα «Κριτής» και από το 1919 έως το 1936 την «Εύβοια». Οι αγώνες του για τη Δημοκρατία άφησαν εποχή και με προσπάθειές του ψηφίστηκε στη Βουλή ο νόμος για την απαλλοτρίωση των μοναστηριακών κτημάτων στην Εύβοια και η κατάργηση της φορολογίας του λαδιού.
Έγραψε το 1954 το βιβλίο «Αγώνες στην Εύβοια». Το 1946 εξέδωσε πάλι την εφημερίδα «Εύβοια» με το σύνθημα «Η Δημοκρατία θα νικήσει». Πέθανε στη Χαλκίδα το 1955.
Αγωνιστής του ΄21 από την Αχλαδερή. Ακολούθησε τον Κριεζώτη μέχρι το τέλος του αγώνα. Αποκαταστάθηκε στη γενέτειρά του.
Αγωνιστής του ’21 από την Αχλαδερή. Ακολούθησε από τους πρώτους τον Κριεζώτη και πολέμησε μαζί του μέχρι το τέλος του αγώνα.
Αγωνιστής του ’21 από την Αχλαδερή, πρωτοπαλίκαρο του Νικόλαου Κριεζώτη. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες της Εύβοιας, της Αττικής και της Στερεάς. Πέθανε στην πατρίδα του, στη θέση Περδικούρη του ακρωτηρίου Αχλαδερής, προσβλημένος από φυματίωση, λόγω των στερήσεων και των κακουχιών.
Αγωνιστής του ’21 από την Αχλαδερή. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες της επανάστασης υπό τον Κριεζώτη. Μετά την απελευθέρωση ξαναγύρισε στο χωριό του, όπου έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Γεννήθηκε στην Οκτωνιά. Υπηρέτησε σαν απλός στρατιώτης και πολέμησε σε πολλές μάχες της Εύβοιας και της Αττικής με αρχηγό τον Κριεζώτη. Κατατάχθηκε στην Ι Εκατονταρχία. Πήρε μέρος στη μάχη της Πέτρας.
Καταγόταν από την Οκτωνιά. Πολέμησε υπό τον Κριεζώτη σαν πεντηκόνταρχος. Πήρε μέρος στις μάχες της Αττικής, Εύβοιας και Βοιωτίας. Κατατάχτηκε στην Θ΄ εκατονταρχία και πήρε μέρος στη νικηφόρα μάχη της Πέτρας.
Αγωνιστής του ’21 από την Οκτωνιά. Πολέμησε υπό τη σημαία του στρατηγού Κριεζώτη στο διάστημα 1823-33.
Γεννήθηκε στην Οκτωνιά τον Ιούλιο του 1893. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Πήγε για ευρύτερες φιλοσοφικές σπουδές στο Μόναχο Γερμανίας και στο Ίνσμπουργκ Αυστρίας, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας της Φιλοσοφίας. Έγραψε πολλά έργα που αφορούν την αρχαία ιστορία. Δημοσίευσε διάφορες επιστημονικές μελέτες. Έγραψε επίσης και διδακτικά βιβλία Ιστορίας για τα γυμνάσια.Τιμήθηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση με το «Μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων» και με τον «Ταξιάρχη Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας», ο Βασιλιάς Παύλος τον τίμησε με το «Σταυρό των Ταξιαρχών» του τάγματος του Φοίνικα.
Γεννήθηκε στην Οκτωνιά. Διετέλεσε ιερομόναχος και ηγούμενος της μονής Γερμανού Ωρολογίου. Ηγήθηκε των μοναχών της μονής κατά την επανάσταση. Μετά την επανάσταση, επειδή το μοναστήρι ήταν ερείπια διαλύθηκε, και ο Γεράσιμος Τσαντίλης πήγε στη μονή Σωτήρος, όπου ιερομόναχος ήταν ο Σεραφείμ. Μετά το θάνατο του Σεραφείμ ανέλαβε τη διοίκηση της μονής Σωτήρος επιτροπή, το 1836 τοποθετήθηκε στη μονή ως ηγούμενός της. Έζησε μέχρι το 1855.
Καταγόταν από το Πρινάκι Ωρολογίου. Συμμετείχε από τους πρώτους στον αγώνα, παίρνοντας μέρος σε όλες τις μάχες της Καρυστίας, υπό τις διαταγές του Κριεζώτη. Στην περιοχή της Καρύστου το 1821 κατέλαβε οχυρή θέση σε έναν ανεμόμυλο και προστάτεψε επιτυχώς επί πολλές ώρες πολλά γυναικόπαιδα, που διασώθηκαν στην Ανδρο.
Αγωνιστής του ’21 από το Πρινάκι Ωρολογίου. Πολέμησε υπό τις διαταγές του Κριεζώτη. Πήρε μέρος στη μάχη του Σωληναρίου Κριεζών. Σκοτώθηκε πολεμώντας ηρωικά στη μάχη του Βατησίου στις 5 Μαϊου 1823 μαζί με τον Τάσο Αλημπενίση.
Γεννήθηκε στο Ωρολόγι στις 8 Νοεμβρίου 1893. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή Αθηνών και ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Νομικής.
Αγωνιστής του ’21 από το Οριό. Πολέμησε υπό τη σημαία του Κριεζώτη σε όλες τις μάχες του αγώνα μέχρι τέλος. Τιμήθηκε με σιδερένιο εθνόσημο.
Αγωνιστής του ’21 από το Οριό. Ήταν ο σημαιοφόρος του Κριεζώτη, αυτός που κρατούσε το «μπαϊράκι», γι’ αυτό και είναι γνωστός ως μπαϊρακτάρης. Πήρε μέρος σε όλες τις μάχες της Εύβοιας, της Αττικής και της Ρούμελης υπό την αρχηγία του Κριεζώτη. Πολέμησε στη χιλιαρχία του και για την κατάληψη των στενών της Πέτρας, όπου δόθηκε η τελευταία νικηφόρα μάχη κατά των Τούρκων και ελευθερώθηκε η Ρούμελη.